Comicdom Con Athens 2016 [Ανταπόκριση]

Άλλη μια χρονιά με το αγαπημένο μας Con για τα comics.

Το Comicdom Con για άλλη μια φορά σταθερό στο ραντεβού λίγο πριν το Πάσχα, επέστρεψε, συγκεντρώνοντας για άλλη μια φορά καλλιτέχνες αλλά και θαυμαστές της ένατης τέχνης κάτω από μια στέγη, παρόλο που φέτος ήταν δύο, μιας και συμμετείχε και το Γαλλικό Ινστιτούτο και μοιράστηκαν οι δραστηριότητες μεταξύ του Ινστιτούτου  και της Ελληνοαμερικανικής  Ένωσης.

Το μοίρασμα των δραστηριοτήτων του Con μεταξύ των δύο κέντρων έδωσε μια μεγαλύτερη ποικιλία αλλά και “ανάσα” στον πολύ κόσμο, γιατί επί χρόνια ακουγόταν το παράπονο ότι δεν υπάρχει αρκετός χώρος και ότι μαζεύονται πολλά άτομα σε έναν χώρο. Φέτος, αλάφρυνε λίγο η ατμόσφαιρα και ξέσφιξε το ζωνάρι. Ο χώρος του Γαλλικού Ινστιτούτου έδωσε μια άλλη χροιά στις αυτοεκδόσεις αλλά και στις ομιλίες, επιτρέποντας μια πιο ομαλή διέλευση κόσμου αλλά να γίνεται και πιο άνετα συζήτηση/αλληλεπίδραση μεταξύ του κόσμου και των καλλιτεχνών, μικρή λεπτομέρεια βέβαια αλλά ιδιαίτερα σημαντική. Γιατί τι είναι ένας καλλιτέχνης χωρίς το feedback και την επικοινωνία;!

Από την άλλη στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, εφόσον έφυγαν οι αυτοεκδόσεις από τον τρίτο όροφο, το Artists Alley εξοπλίστηκε με περισσότερους καλλιτέχνες που μας παρουσίασαν παλιές αλλά και νέες τους δουλειές. Ο χώρος είναι πάντοτε ένα θέμα σε όλα τα con κάθε τύπου, επομένως βλέποντας αλλά και βιώνοντας αυτή την αλλαγή, θεωρώ ότι αυτό ήταν ένα πολύ θετικό στοιχείο στο φετινό Comicdom Con.

Αλλά όσες αλλαγές και να γίνουν στο Comicdom Con, πάντοτε ο κόσμος θα είναι πολύς. Και γιατί να μην είναι; Όλα αυτά τα χρόνια το Comicdom Con αποδεικνύει όλο και πιο πολύ ότι όλο αυτό το κάνει με αγάπη και σεβασμό προς τα κόμικ, προς τον κόσμο αλλά και στους καλλιτέχνες. Πως γίνεται να μην πας; Έτσι και φέτος  ο κόσμος ήταν πολύς φτάνοντας στο peak του την δεύτερη μέρα του con, αφού τότε ήταν και ο διαγωνισμός cosplay. Nerds, geeks, cosplayers, απλοί κομιξόφιλοι, φωτογράφοι και βιντεογράφοι γίναμε όλοι μια μάζα που κατέληξε στο τέλος να εμποδίζει την κυκλοφορία γύρω από την Ελληνοαμερικανική Ένωση…Ουπς!

Στο περσινό con η ουρά για τα πολυπόθητα εισιτήρια του διαγωνισμού ξεκίνησε 12 το μεσημέρι ενώ φέτος ξεκίνησε 12 παρα τέταρτο. Μάλλον κάποιοι θέλουν να σπάσουν κάποιο ρεκόρ…!

Οι cosplayers μειώθηκαν λίγο φέτος,  αν και αυτό δεν μπορώ να το πω με 100% σιγουριά, γιατί όπου και να γυρνούσα να κοιτάξω έβλεπα cosplayers. Εδώ, εκεί, κάτω από την πέτρα, δίπλα στις σκάλες, πάνω στις σκάλες, στο περίπτερο, στα panel, έξω από το κτήριο, να πίνουν μπύρες, να πίνουν καφέ, να τρώνε berger. Παντού! Όπου και να γυρνούσε το βλέμμα σου, υπήρχε τουλάχιστον ένας. Όπως επίσης και στον διαγωνισμό. Cosplayers από Αθήνα, Θεσσαλονίκη αλλά και από γύρω γύρω περιοχές, ήρθαν να διαγωνιστούν για μια ευκαιρία να μας εκπροσωπήσουν στον διαγωνισμό Eurocosplay στο Λονδίνο. Όσο άγχος και να είχαν οι διαγωνιζόμενοι , έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και να περάσουν καλά, αλλά… κάποιοι δεν είχαν αυτό κατά νου. Ο κάθε ένας cosplayer ξέρει από μόνος του πόσο κόπο έχει ρίξει για να φτιάξει την στολή του και κατά πόσο καλή είναι έχοντας ένα μέτρο σύγκρισης(ένα μέτρο που διαφέρει λίγο πολύ στον καθένα), αλλά κάποιες φορές αυτό αλλάζει κάπως στην πορεία και περιμένουν όλοι να κερδίσουν. Δυστυχώς η χολή πάντοτε παραμονεύει και η ήττα έγινε δράμα και το δράμα έγινε –για μικρό χρονικό διάστημα- το Σινικό Τείχος. Φέτος το καθιερωμένο αυτό φαινόμενο έγινε πολύ ειδεχθές και έριξε τορπίλες χυδαιότητας προς όλες τις κατευθύνσεις. Είτε αυτό ήταν cosplayers, είτε αυτό ήταν η διοργάνωση, είτε αυτό ήταν κριτική επιτροπή, εξαπέλυσε έναν ανελέητο κυκεώνα  προσβολών φτάνοντας μέχρι να κατηγορηθεί η κριτική επιτροπή για “ξεπούλημα”. Και από την άλλη βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία -θεατών και cosplayers- δεν γνώριζε  ποιοι είναι οι αδελφοί Αλαχούζοι(μέλη της κριτικής επιτροπής). Οι αδελφοί Αλαχούζοι είναι οι πατέρες των ειδικών εφέ στην Ελλάδα με πολλές δουλειές σε ταινίες και διαφημιστικά εντός και εκτός συνόρων, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σαν cineκαμένος και δημιουργός ταινιών γνωρίζω την κληρονομιά τους και θεωρώ ολίγον τραγελαφικό να είναι “ξεπουλημένη” μια κριτική επιτροπή που έχει μέλη, δύο άτομα που είναι τα πιο σχετικά στον χώρο, που γνωρίζουν πολύ καλά το αντικείμενό τους και δρουν αυστηρά και αμερόληπτα.

Μήλο της Έριδος, ήταν η επιλογή για την πρώτη θέση της Λίας Ρόκου(a.k.a Lorian) που έκανε ένα πολύ καλό cosplay του Link από το The Legend of Zelda: Twilight Princess. Η Λία έκανε τρομερή δουλειά στο κουστούμι της, φτιάχνοντας το όλο από το μηδέν, έφτιαξε μέχρι και τις μπότες που φορούσε αλλά και chainmail(μια διαδικασία που είναι μεγάλο λούκι), μόνη της! Όλη της η δουλειά φαίνεται στο άλμπουμ φωτογραφιών που ανέβασε στην σελίδα της.  Πολλοί πιστεύουν ότι οι πανοπλίες ή ότι τα μεγάλα και φανταχτερά κουστούμια είναι τα μόνα άξια προσοχής και πρέπει να κερδίζουν πάντα! Υπάρχει όμως ένας χρυσός κανόνας που λέει “Less is more”. Εάν είναι μεγάλο, ατσούμπαλο, χωρίς λειτουργικότητα ή δεν έχει καλή εκτέλεση στην δημιουργία του και δεν έχει μια αληθοφάνεια είναι λογικό να μην περάσει. Δυστυχώς  ή ευτυχώς, τα standards είναι υψηλά εφόσον ο διαγωνισμός πλέον τα τελευταία χρόνια στέλνει τον μεγάλο νικητή να μας εκπροσωπήσει σε ένα ευρωπαϊκό διαγωνισμό ενάντια  σε cosplay θηρία. Πρέπει να σταλθεί το καλύτερο. Ελπίζω στα χρόνια που έρχονται να μην υπάρξει μια cosplay κληρονομιά γεμάτη μίσος και μισαλλοδοξία, αλλά  μια cosplay κληρονομιά γεμάτη δημιουργικότητα, επιμονή και… χαρά, γιατί πάνω από όλα ο/η cosplayer(κατά την δικιά μου προσωπική άποψη) πρέπει να περνάει καλά και να γουστάρει με αυτό που κάνει και εάν είναι τόσο καλός/καλή η αναγνώριση θα έρθει. Γιατί αυτός είναι ο τελικός σκοπός και όχι τα βραβεία ενός διαγωνισμού. And guys… είναι σαν το Highlander. There can be only one.

Πέρα από τον cosplay διαγωνισμό, υπήρχαν πολλά workshops αλλά και panel συζητήσεων μεταξύ δημιουργών comic. Προσπάθησα να πάω σε όλα, αλλά ήταν τόσα πολλά και έπρεπε ταυτόχρονος να έχω το νου μου να φωτογραφίζω  ότι γίνεται(γιατί κάθε στιγμή σε ένα con είναι μια πιθανή μικρή ιστορία)και να κουβαλάω μια τσάντα εξοπλισμού 8 κιλών τρέχοντας να προλάβω δραστηριότητες που γινόντουσαν σχεδόν ταυτόχρονα σε κτήρια. Διασκέδασα πολύ με το panel Superman vs. Batman με εκπροσώπους για τις δύο πλευρές τον Ανδρέα Μιχαηλίδη και τον Γιώργο Ξύδη. Ήταν ένα μια συζήτηση γεμάτη με dis, beefs και λογοπαίγνια για τα franchises των δυο ηρώων και απλά δεν μπορούσαν να υπάρξουν καλύτεροι εκπρόσωποι για αυτή την “Τιτανομαχία”. Άλλα panels που ευχαριστήθηκα πολύ ήταν το Η Ιστορία Μέσα Από Τις Σελίδες Των Comics  με τους Αβραάμ Κάουα, Κατερίνα Σέρβη, Soloup και Πέτρο Χριστούλια. Μ ’άρεσε πάρα πολύ η συζήτηση γιατί μου επιβεβαίωνε για άλλη μια φορά ότι τα comic δεν είναι απλώς μόνο μικρά καρεδάκια με φανταχτερό ή μινιμαλιστικό σχέδιο με ιστορίες σούπερ ηρώων ή κάφρικων χαρακτήρων, αλλά ότι είναι και ιστορίες ανθρώπων που χρησιμοποιούν το comic ως άλλο ένα μέσο για να πουν στον αναγνώστη μια ιστορία, να μεταδώσουν ένα μήνυμα, να διδάξουν αλλά και να δείξουν μια εποχή ή μια άλλη πραγματικότητα πέρα από εμάς, πέρα από αυτή που γνωρίζουμε και βιώνουμε. Το επόμενο panel ήταν το Comic Strips Στην Ελλάδα με τους  Δήμητρα Αδαμοπούλου, Σπύρος Δερβενιώτης, Τάσος Ζαφειριάδης και Θανάσης Πετρόπουλος. Η συζήτηση πέρα ότι πρόσφερε ένα insight από εδραιωμένους καλλιτέχνες που κάνουν στριπάκια, είχε και ένα μικρό βιογραφικό παράγοντα, γιατί λίγο πολύ η δουλειά τους και οι εμπειρίες τους διαμορφώσαν τα πρέπει και δεν πρέπει σε αυτόν κλάδο, αλλά και νέοι καλλιτέχνες μπορούσαν να ταυτιστούν και να έχουν ως μπούσουλα τις ιστορίες/συμβουλές τους σε κάποια διαχρονικά προβλήματα. Πέρα από αυτό βρήκα πολύ διασκεδαστικό ένα κοινό παράγοντα στις επιρροές τους, που αυτός ήταν ο Αρκάς. Ο Αρκάς μεγάλωσε αλλά και δίδαξε από ότι φαίνεται γενιές και γενιές και έχει ακόμη πολύ υλικό να δώσει.

Το sketch event ήταν σκέτη μπόμπα. Είχε ως θέμα το The Walking Dead μια ς και ένας από τους φετινούς καλεσμένους ήταν ο Charlie Adlard(ο σχεδιαστής του comic). Δέκα Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες  έφτιαξαν το δικό τους εξώφυλλο για το τεύχος #150.

Τα υπόλοιπα δρώμενα του con ήταν πάνω κάτω τα ίδια. Ο κόσμος ερχόταν στο bazaar και loot-αριζε ότι τον ενδιέφερε σε πολύ καλές τιμές, signings με τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες, πολλές σοκοφρέτες, φρενιασμένοι υπάλληλοι της CU που ρωτούσαν με έναν ιδιαίτερα διεισδυτικό τρόπο αν είσαι φοιτητής και μοίραζαν τα ακραία self explanatory αυτοκόλλητα με το aarrghh, που περιέγραφαν ακριβώς τον εσωτερικό γλυκό πόνο που νιώθει κάποιος όταν τρέχει πάνω κάτω σε ένα con.

Ένας “πόνος” που ανυπομονώ να έχω πάλι του χρόνου 😛

Φωτογραφίες από το τριήμερο